De waarde van ervaringen uitwisselen

Zoals de meesten van jullie weten heb ik enkele weken geleden weer m’n arm gebroken. Het legt bepaalde zaken weer even onder een vergrootglas. O.a. dat niets in het leven vanzelfsprekend is. ⁣
⁣
?? ?????? ?? ??????⁣
Leven met een lichamelijke beperking en/of chronische aandoening, in een wereld waarin de meerderheid van de mensen valide en gezond is. Van de mensen om me heen krijg ik continu gespiegeld hoe mijn lichaam en leven ook had kunnen zijn. Het is niet alleen confronterend voor me, het zorgt er ook regelmatig voor dat ik me anders voel. Anders in de zin van ‘niet goed genoeg’. Niet waardevol genoeg om een bestaan op te kunnen bouwen wat in deze maatschappij als ‘normaal en vanzelfsprekend’ wordt gezien. Zelfstandig en vrij kunnen zijn. Bijvoorbeeld op het gebied van wonen, douchen, toiletteren, koken, boodschappen doen, uitgaan, vakantie, autorijden, studeren, werken in loondienst etc. ⁣
⁣
??? ?? ?’? ?????? ???????⁣
Dit heeft mijn gehele leven tot veel frustratie geleid. Frustratie die ik omzette in wilskracht en doorzettingsvermogen. Ik deed er alles aan om een ‘zo normaal mogelijk leven’ te leiden, en negeerde daarbij vrijwel standaard de grenzen van mijn eigen lichaam. Op deze manier probeerde ik aan mezelf te bewijzen dat ik helemaal niet zo ziek was, dat het allemaal wel mee viel. Feitelijk probeerde ik m’n handicap/beperking/aandoening/ziekte te ontkennen. De reden? Dan voelde ik me normaal, onderdeel van de normale groep. Daarbij wilde ik positief blijven en me graag gelukkig voelen, en niet bij de pakken neer gaan zitten. ⁣
⁣
?? ??????? ??? ?? ??????? ????????⁣
Door mijn ‘verharde’ mentaliteit kon ik dingen beleven en ervaren waarvan elk logisch denkend mens (inclusief ikzelf) dacht dat het onmogelijk was. Ik ging altijd door. Opgeven was geen optie, want dan moest ik aan mezelf toegeven dat ik iemand was met een chronische ziekte. En dat wilde ik niet. Mijn strijdlust werd bewonderd door de mensen die ik om me heen had. Ik werd bewonderd en geprezen. Bestempeld als een ‘held’ en ‘overwinnaar’. Die roem vond ik natuurlijk super fijn, en wilde ik maar al te graag in stand houden. ⁣
⁣
?? ???????????? ??? ??????⁣
Langzaam maar zeker nam de vermoeidheid toe en bleek ik mezelf te hebben verwikkeld in een regelrechte uitputtingsslag. Ik wist dat ik m’n leven anders moest gaan inrichten. Maar hoe? Ik had niemand om me heen van wie ik iets kon afkijken. Geen rolmodel of voorbeeld. In therapie wilde ik ook niet. Dat vond ik niet nodig. Met mij was immers toch niks mis? O, enne, nog een stempel? Nee, dankjewel, ik pas. ⁣
⁣
???? ??????? ??? ??????????⁣
Mijn klachten namen toe. Ik zag m’n lichaam als de boosdoener. Door mijn lichaam kon ik immers niet doen wat ik graag wilde, en wat ik vroeger wel kon. Ik realiseerde me echter ook dat ik m’n hele leven met dit lichaam moest doorbrengen. Als ik nog iets leuks van m’n leven wilde maken, en niet continu chagrijnig en gefrustreerd wilde zijn, dan kon ik maar beter van m’n lichaam gaan houden. Een compassievolle relatie opbouwen met die gijzelaar van me. Maar, again, hoe?⁣
⁣
???? ????? ???? ?????? ?????? ??? ??? ?????????⁣
Eén van de dingen die me heeft geholpen is contact te hebben met andere mensen die, net als ik, in het dagelijks leven struggelen met hun lichaam, en hun beperkte mogelijkheden. Ik moest daarvoor wel een grote angst aangaan. M’n angst voor andere chronisch zieken. ⁣
Hoe ironisch het misschien ook klinkt, maar ik zag mezelf niet als de stereotype persoon met een handicap/beperking/aandoening/ziekte. Dat wilde ik ook graag zo houden. Dus waarom zou ik dan contact leggen met mensen die dat wél hebben? Dat zou alleen maar confronterend voor me zijn… ⁣
⁣
??? ?? ?? ???????????? ??? ?????? ???????⁣
Vanuit een impuls en verlangen legde ik toch eens contact met iemand anders die een lichamelijke beperking had. En wauw, wat was dat een verademing. We deden eigenlijk niets bijzonders. We wisselden alleen maar onze persoonlijke ervaringen en verhalen uit. Maar er was zooo onwijs veel herkenning. We begrepen elkaar. Niet een beetje, maar écht. We hadden aan een half woord genoeg. ⁣
⁣
?? ??????????⁣
Het was super waardevol voor me! Ineens voelde ik me niet meer anders. Niet meer dat vreemde eendje. Ik voelde me verbonden, op een veel dieper level dan ik ooit had ervaren. Ik hoorde er ineens weer bij. Voelde me weer onderdeel van de maatschappij.